Dubbele knoop

Het was een wit kanten lintje dat ooit op de trouwjurk van haar oma had gezeten. Fijn bewerkt, van glanzend satijn, met bloempjes in het midden. Linde bond het lintje om haar pols en legde er een dubbele knoop in. Hoe zou haar oma zich hebben gevoeld toen ze ging trouwen? Opgewonden, zenuwachtig, gelukzalig? Of misschien ook angstig, zoals zij zich nu voelt?

Linde dacht terug aan de laatste keer dat ze haar oma had gezien, nu zo’n vijf jaar geleden. Het was vlak voor haar reis naar China geweest. Toen ze drie weken later terugkwam was haar oma overleden. Niemand had de moeite genomen haar in te lichten. Na veel heen en weer bellen had ze eindelijk kunnen achterhalen waar haar oma was begraven, zodat ze het graf had kunnen bezoeken.

Haar oma had haar bij deze laatste ontmoeting dit lintje gegeven, dat Linde al die tijd had bewaard, dubbelgevouwen in haar oude dagboek. “Het enige wat ik nog over heb van de dag dat ik met je opa in het huwelijk trad,” had oma gezegd. “En ik wil dat jij het krijgt, omdat je me zo dierbaar bent.

Een ongelukkig huwelijk, dat was het geweest. Net zo ongelukkig als het huwelijk van haar ouders. En nu stond Linde op het punt om eenzelfde toekomst tegemoet te treden. Ze voelde een knoop in haar maag. Het was nog niet te laat. Haar blik viel weer om het lieflijke lintje dat ze om haar pols gebonden had. Het is nog niet te laat, dacht ze bij zichzelf. Zonder te twijfelen rende ze de trap af, de deur uit, de wijde wereld in.

 

Dit korte verhaal schreef ik tijdens een workshop van de Zuid-Afrikaanse schrijfster Lien Botha op de Schrijven Magazine Schrijfdag 2016. Aan de hand van een object – in mijn geval een wit lintje – schreven we in korte tijd een verhaal. Ben je geïnteresseerd in de andere verhalen die ik tijdens deze dag heb geschreven? Ook Walter en de haiku’s over mosterdsoep heb ik toen bedacht.

Mijn boek

Bestel 'Een zwerm spreeuwen'