Een jaar of acht zal ik geweest zijn toen ik ‘m kreeg: een felroze, analoge camera met één fotorolletje dat ik vol mocht schieten om later te ontwikkelen. De belangrijkste dingen uit mijn leven legde ik ermee vast. Oma, gekleed in een lichtblauwe ruitjesblouse, met boodschappentas poserend voor haar woning in de Woody Hermanstraat. Mijn moeder en tante, zittend op een bankje in de speeltuin voor ons oude huis, allebei een zonnebril op, allebei het linkerbeen over het rechterbeen geslagen. Mijn broertje en neven in tuinbroek en met pet op, op verschillende plekken in de speeltuin. Mijn oom, nog met haar op zijn hoofd, gezeten aan een witte plastic tuintafel in zijn achtertuin, met in zijn handen een kitten. Die felroze camera kwam weer in mijn gedachten toen ik afgelopen maand tijdens een schrijfcursus herinneringen ophaalde aan mijn kindertijd. Wat zou er allemaal op de foto hebben gestaan als ik meer dan één rolletje had gehad?
Een aantal hersenkronkels later en ik bevond me achter mijn laptop, waarop ik een externe harde schijf had aangesloten, om allerlei oude foto’s terug te kijken. Niet van mijn kindertijd, maar van de afgelopen tien jaar. (Een beetje melancholisch werd ik ervan, misschien is dat omdat ik bijna dertig ben.) Ik zag foto’s van stedentrips met mijn broer, foto’s van mij met Pieter, foto’s van een middag bloemen fotograferen op een braakliggend terrein, foto’s van wandelingen, foto’s van taarten die ik bakte, foto’s van voorbije verjaardagen, ga zo maar door. Van die foto’s maakte ik met mijn telefoon ook weer foto’s, om door te sturen.
Over foto’s heb ik weleens iemand horen zeggen dat je vastlegt wat je belangrijk vindt. In tegenstelling tot in mijn kindertijd vond ik in de afgelopen tien jaar blijkbaar bloemen, muren, luchten en rare voorwerpen op de grond belangrijk. Er stonden bar weinig mensen op mijn foto’s. En dat terwijl ik de foto’s mét dan juist zo leuk vind om terug te zien, om te zien hoe iedereen is veranderd maar toch ook weer niet. Die andere mensloze foto’s zijn ook erg mooi, maar ze vertellen niets.
Alle foto’s terugkijkende realiseerde ik me dat waar ik over schrijf en wat ik de afgelopen jaren op de foto heb gezet twee verschillende dingen zijn. Misschien dat ik dat kan gaan doen, verhalen maken bij al mijn foto’s. Ze tot leven brengen. Mensen toevoegen aan al die bloemen, muren, luchten en rare voorwerpen op de grond. Ze context geven, er een verhaal bij maken. Dat is ook een soort vastleggen, maar dan niet met een felroze camera, maar met een pen.