Herinneringen hebben hun eigen omgeving. De eerste keer dat ik de schoonheid van een spinnenweb inzag, was toen ik nog op de basisschool zat. Elke schooldag liep ik langs een hoekhuis waarvan de tuin was afgezet met lage heggen, en op de bewuste dag (een koude herfstochtend, gok ik zo) zag ik daar op die plek een heleboel spinnenwebben bewust met fijne waterdruppels, die schitterden door het zonlicht. Een waar natuurkunstwerk.
Heel lang dacht ik niet aan dit moment, totdat ik met mijn geliefde P. langs het desbetreffende huis liep. We waren onderweg naar de supermarkt, maar namen een andere route dan gewoonlijk. Vol enthousiasme vertelde ik hem over dit verhaal uit mijn leven. Het was niet de eerste keer dat dat gebeurde.
Blijkbaar is dat een gevolg van terugverhuizen naar de plek waar ik ben opgegroeid: ik word met allemaal herinneringen uit mijn vroege jeugd geconfronteerd. Die herinneringen blijken aan allerlei plekken te kleven. In de wijk van Arnhem waar ik nu woon, ligt een deel van wie ik ben opgeslagen, zo lijkt het wel. Daardoor voel ik me hier ook zo thuis. In Tuinieren voor de geest, het boek van psychiater en psychotherapeut Sue Stuart-Smith, omschrijft zij dit als “geworteld zijn” op een bepaalde plek.
Bij het in leven roepen van personages merk iets soortgelijks. Ik kan een personage pas daadwerkelijk doorgronden als ik weet waar haar of zijn wortels zich bevinden. Bij Bjorn, Berk en Amber, de drie hoofdpersonen uit het verhaal van Een zwerm spreeuwen, was een van de eerste dingen die ik deed dan ook bedenken waar ze woonden en hadden gewoond (onder andere een vinexwijk, een appartement in het stadscentrum en een opgeknapte jarendertigwoning). Dit gegeven gaf me meer inzicht in hun persoonlijkheid.
Ook nu in met twee andere persoonlijke schrijfprojecten bezig ben, is die fysieke plek belangrijk. Al zo’n twee jaar werk ik aan een serie gedichten en korte teksten. Mijn inspiratie hiervoor haal ik deels uit de wandelingen langs de Waal die ik twee jaar geleden dagelijks maakte. Voor mij is dat stuk van Nijmegen onlosmakelijk verbonden met een bepaald gevoel.
Voor het andere schrijfproject – een verhaal over een moeder en dochter waarvan ik hoop dat het ooit zal uitgroeien tot een novelle of roman – zocht ik lang naar een plek om het verhaal te laten plaatsvinden. Ik had daar wel ideeën over, maar die leken nooit helemaal te kloppen. Niet echt. Totdat ik weer ik mijn oude vertrouwde buurt ging wonen en daar ook in de tuin ging werken.
Het verhaal begon zich in mijn hoofd vanaf dat moment steeds verder te ontvouwen. Het heeft nu een fysieke plek gekregen om te wortelen en te groeien.