NaNoWriMo en de zachte ninja (in een felroze duikpak)

Vijftigduizend woorden in de maand november

Ik gedij goed bij een uitdaging. Ja, ik schrijf elke dag en ik schrijf heel veel, maar om echt meters te maken en te focussen op een eigen project is zwaarder geschut nodig. Anders blijf ik in mijn hoofd honderdduizend ideeën ontwikkelen en maak ik er geen een daadwerkelijk af. Motivatie vinden om iets wat ik zelf heb bedacht en zelf wil uitvoeren ook tot een goed einde te brengen is voor mij soms lastig. Daarom ben ik zo blij met NaNoWriMo.

NaNoWrimo, National Novel Writing Month, is een jaarlijks terugkerend schrijfevenement. De bedoeling ervan is om in de maand november 50.000 woorden te schrijven van een roman. Dat komt neer op zo’n 1.667 woorden per dag. Fun!

Als je mee wil doen aan het evenement, kun je je op de website aanmelden. Je kunt daar dan ook een korte omschrijving geven van het boek dat je wil schrijven. En elke dag je woordenaantal invullen. Dat woordenaantal wordt dan een grafiekje, waarop je je voortgang kunt zien. Vooral dat geeft me zo’n goed gevoel, het woordenaantal invullen en dan te zien dat mijn leven een stijgende lijn volgt.

 

Mijn eerste NaNoWriMo: de ninja-aanpak

In november 2016 deed ik voor het eerst aan NaNoWriMo. En een algemene wetmatigheid luidt dat verse bekeerlingen altijd het meest fanatiek zijn. En fanatiek, dat was ik zeker. Ik was een heuse NaNo-ninja.

Mijn doel stond vast: ik wilde die 50.000 woorden op papier krijgen voor mijn roman Een zwerm spreeuwen. Ik had al de nodige voorbereidingen getroffen. Er waren personages, er was zo ongeveer een plot, en ik had een hele stapel post-its met ideeën die ik tot scènes kon uitwerken.

Elke dag stond ik op als het nog donker was (meestal zo tussen 6.00 uur en 8.00 uur in de ochtend). Dan koos ik een post-it en schreef in anderhalf uur alles op wat me daarbij te binnen schoot. In een gouden notitieboek. Daarna ging ik vaak weer even slapen, om later op de ochtend alle materiaal dat ik had verzameld uit te werken tot iets zinnigs. En daarnaast werkte ik trouwens ook gewoon. Elke middag.

Die 50.000 woorden zijn er gekomen. Ik ben glansrijk geslaagd voor mijn eerste NaNoWriMo, maar na november kon je me opvegen.

 

De tweede keer: ninja alternatieve stijl

Twee jaar later, in 2018, wilde ik het nog een keer proberen. Weer meldde ik me aan, maar dit maal als heuse “NaNo-rebel”. Een beetje rebellie mocht wel een keer, vond ik, want ik heb mijn hele leven netjes binnen de lijntjes gekleurd.

Als rebel was het schrijven van 50.000 woorden dan ook niet mijn doel. Het verhaal waar ik twee jaar eerder aan begonnen was afmaken, dat was mijn doel. En dus trof ik weer de nodige maatregelen (een heuse planning, een lijst met verandersuggesties) en ging aan de slag.

Elke dag in november van dat jaar sleepte ik me rond 8.00 ’s ochtends uit bed. Ik trok iets van kleren aan en rolde de deur uit. Over de Ir. J.P. van Muijlwijkstraat richting de Hommelstraat, op weg naar het Koffiekafeetje, of richting station Velperpoort naar Stroom, waar ik dan één of twee koppen koffie dronk en anderhalf uur aan mijn boek werkte.

En als het dan nog niet goed genoeg was, als ik dan nóg meer wilde, dan rolde ik daarna gewoon nog verder naar Caspar voor nog een koffie en nog meer schrijven. Daarnaast werkte ik trouwens ook gewoon. Elke middag.

Ik heb in die maand november niet mijn hele boek afgekregen, maar ik ben wel ver gekomen. In december kon je me opvegen.

 

NaNoWriMo als stok achter de deur

Zo’n 3,5 jaar heb ik er uiteindelijk over gedaan om Een zwerm spreeuwen af te krijgen. Twee keer meedoen aan NaNoWriMo was daarbij een ontzettende stimulans. Mijn fijne hoofd heeft ondertussen niet stilgestaan, maar heeft nog een heleboel heuse schrijfprojecten bedacht. Schrijfprojecten waar ik zo nu en dan aan werk, maar die nooit echt volledig van de grond komen, vanwege een gebrek aan focus, tijd, motivatie… noem maar op. Misschien omdat het dagelijks leven toch altijd in de weg zit.

Dat is waarom ik me deze november weer tot de NaNo-uitdaging richt. Er is één project dat nu mijn tijd en aandacht verdient. Dat het verdient om meer te worden dan een idee. Omdat ik er nu al anderhalf jaar over nadenk. Anderhalf jaar af en toe aan werk. Omdat het in mijn hoofd langzaam een vorm heeft gekregen. Ik wil die vorm uit mijn hoofd.

 

Dit jaar: de zachte ninja

In 2020 heb ik echter veel geleerd. Over mezelf, over het leven, over overleven. En over wat nodig is en wat niet. Daarom ga ik een zachte aanpak hanteren. Ik blijf een ninja, ik wil elke dag van deze maand aan dit specifieke project werken. Maar ik wil ook nog dat ik me levend voel als november voorbij is.

Daarom doe ik het volgende niet: ik ga me niet aanmelden als officiële NaNoWrimo-deelnemer. Ik ga geen woordenaantal bijhouden. Ik ga ook niets op papier zetten wat van hoogstaande kwaliteit is.

Wat ik wel doe: de tijd die ik in de ochtend aan schrijven besteed, wijd ik nu volledig aan dit project. Elke dag ongeveer een uurtje, brainstormen, freewriten, wat dan ook. Het gaat alleen maar om informatie verzamelen, om materiaal verzamelen, om kwantiteit. Ik zet er niet eerder een wekker voor. Ik drink er geen extra koffie voor. En ik werk niet meer elke middag. Hooguit twee of drie middagen per week. Er is niets wat ik met schrijven wil bereiken, behalve het schrijven om het schrijven zelf.

Het hoeft niet af. Er is geen deadline. Misschien heb ik na dit jaar nog een jaar nodig. Of nog twee. Of drie. Dat is allemaal goed. We gaan het zien.

 

Het mysterieuze schrijfproject waar ik hier over spreek, is in mijn hoofd ontstaan in het voorjaar van 2019. In het begin van 2020 vroeg ik aan Irene Berra @softmokastudio of ze voor mij een broche wilde maken (zie afbeelding) om mezelf aan dit project te herinneren. Die broche ga ik natuurlijk ook elke dag van november dragen.

Mijn boek

Bestel 'Een zwerm spreeuwen'