Eigenlijk weet ik het ook wel. Dat ik ‘nee’ moet zeggen als ik door een promotiepersoon word aangesproken. Dat ik ‘nee’ moet zeggen als diegene vraagt: “Mag ik je wat vragen?”. Eigenlijk weet ik ook wel dat ‘ja’ zeggen in zo’n geval voor ons beiden tijdverspilling is, omdat mijn uiteindelijke antwoord toch ‘nee’ is. Ik weet het, ik ben me er volledig van bewust, en toch zeg ik altijd ‘ja’. Soms leidt dat tot heel gênante situaties.
Stel je een idyllisch kerstmarkt voor in een voormalige kerk. Overal kraampjes, lampjes, muziek, gezelligheid. Als ik daar zo’n beetje langs alle kraampjes ben gelopen, word ik opgewacht door het promotieteam van een welbekende doos vol met ingrediënten voor een gezonde maaltijd. Zo’n doos die je kunt bestellen en die dan bij je thuis wordt afgeleverd. Eén van de dames van dit team stapt naar voren en spreekt me aan:
“Mag ik je wat vragen?”
“Ja”
“Ben je bekend met onze doos?”
“Ja”
“Zou je het kunnen omschrijven?”
“Ja. Een doos met verse ingrediënten om zelf je maaltijd samen te stellen”
“Je bent echt bekend met onze doos! Helemaal goed! En hoe klinkt dat? Klinkt goed toch?”
“Ja”
“Weet je ook hoe het werkt met je account?”
“Nee”
“Nou je kunt dus je doos aan en uit zetten. Dat doe ik ook. Twee weken van tevoren zet ik ‘m op rood en dan kijk ik eerst wat er in zit voordat ik ‘m weer aanzet. Klinkt goed toch?”
“Ja”
Er valt een stilte.
“… Ja nu moet ik nog wat zeggen, maar ik ben het eigenlijk even kwijt… O ja, we hebben nu ook een aanbieding. Als je nu besluit twee dozen af te nemen krijg je op één van de dozen vijftig procent korting! En de tweede doos kun je binnen een jaar bestellen. Hoe klinkt dat? Klinkt goed toch?”
“Ja”
“Zullen we dat maar doen dan?”
“Nee”
Goed. De volgende keer geef ik echt geen ruimte voor een dergelijk praatje. De volgende keer als men mij vraagt of me wat gevraagd kan worden, zeg ik ‘nee’. De volgende keer doe ik dat. Klinkt goed toch?