Een paar maanden geleden had ik nog nooit van prikneus gehoord en nu heb ik het in mijn tuin: een plant met zachte blaadjes en kleine, felroze bloemen. Rond de tijd dat ik achter het bestaan van prikneus kwam, wist ik ook nog niet dat ik nu verhuisd zou zijn, naar een huis met een tuin met prikneus erin. De afgelopen week heb ik veel tijd aan die tuin besteed, omdat ik weet dat alle energie en moeite die ik daar nu insteek, zich in de toekomst zichtbaar maakt.
Toen ik eens in Roemenië was om mijn vriendin Dea op te zoeken, heb ik het volgende citaat in een opschrijfboekje genoteerd: doe elke dag iets waarvoor je jezelf in de toekomst dankbaar zult zijn. Dat probeer ik in mijn achterhoofd te houden, waarbij ik toekomst als iets flexibels zie, zowel de verre als nabije toekomst. Ik heb bloemen gezaaid in het voorjaar, zodat ik in de zomer in de tuin kan zitten. Ik probeer (si, si, probeer!) elke avond de vaat te doen, zodat ik ’s ochtends niet wordt geconfronteerd met een overvol aanrecht. Ik schrijf elke ochtend een halfuur over iets van de vorige dag, zodat ik op zondag daar een blog over kan schrijven. Ik probeer elke dag rustmomenten in te bouwen, zodat ik niet aan het einde van de week totaal uitgeput in bed lig.
En het werkt. Het werkt echt. Maar dat het werkt, betekent niet dat elke dag in de toekomst zonnig zal zijn of dat het leven direct heel veel beter is. Het is geen quick fix. Ook in een huis met een tuin met prachtig gekleurde bloemen en een vaatwasser zal ik me regelmatig minder goed voelen. Ook al schrijf ik elke ochtend in een halfuur twee pagina’s vol, dat betekent niet dat het elke dag een zinnige tekst oplevert. De afgelopen week bijvoorbeeld scheen de zon, werkte ik in de tuin, schreef ik, nam ik rust, en toch raasden de gedachten door mijn hoofd en vond ik veel zinloos en kut. Dit gevoel komt, en gaat, en komt weer terug, en gaat weer. Dat is al jaren zo.
Op vrijdag bladerde ik uit pure inspiratieloosheid door een opschrijfboekje waar ik een jaar geleden van alles in had opgeschreven. Citaten uit Steppewolf van Herman Hesse, gedachtenflarden, antwoorden op reflectievragen, verschillende verhaalideeën. Ik vond het fantastisch, omdat ik al deze dingen vergeten was, en realiseerde hoe veel moois ik had vastgelegd zonder dat ik daar toen erg in had.
Dat brengt me terug bij de prikneus en elke dag iets doen waarvoor je jezelf in de toekomst dankbaar zult zijn. Je hoeft niet altijd iets nieuws te zaaien. Die prikneus is er nu, omdat iemand anders die in het verleden heeft gezaaid, misschien bewust, misschien vrij achteloos, wie zal het zeggen. Die rare plant met zachte blaadjes en felroze bloemen, die was er al voordat deze tuin mijn tuin was, en ook daar kan ik nu naar kijken, stil bij staan en blij van worden.