Hiep hiep hoera, want mijn eenvrouwszaak Schoonschrift bestaat alweer zeven jaar. Een goede reden om eens even stil te staan en om me heen te kijken, vond ik zo.
De eerste vijf jaar
Over de reis die ik in de eerste vijf jaar aflegde, schreef ik al eens eerder. Toen vertelde ik dat ik nog goed weet dat ik op een grijze herfstdag door het centrum van Arnhem naar de Kamer van Koophandel fietste om me daar in te schrijven als zelfstandig tekstschrijver en schrijfbegeleider. Dat ik daarna voornamelijk studenten begeleidde bij het schrijven van hun scriptie. Een schrijfopleiding volgde. Meer creatief met schrijven bezig was. In eigen beheer een roman uitgaf. En daarna een beetje zoekende raakte. Dat was in 2020.
Woordportretten: een stap in de goede richting
Drie cursussen die ik dat jaar volgde vormden samen als het ware een kompas in de goede richting: storytelling, narratieve therapie en (biografische) loopbaanbegeleiding. Ik wist dat ik meer wilde leren over hoe mensen taal en verhalen gebruiken om zin te geven aan hun leven. En dat ik daar ook over wilde schrijven.
Zo ontstonden mijn Woordportretten. Dat zijn korte verhalen van en over mooie mensen die op mijn pad komen. Niet zomaar verhalen, maar persoonlijke, realistische en positieve verhalen die mogelijkheden bieden voor te toekomst. Verhalen die ik aan ze kon geven, zodat ze trots zouden zijn op zichzelf. Een aantal Woordportretten mocht ik (gedeeltelijk) op mijn website publiceren: deze, deze, deze, deze en deze.
Het begint met een wens
Naast mijn schrijfwerk voor Schoonschrift had ik die eerste vijf jaar nog een onderneming, waarbij ik studiebegeleiding verzorgde voor middelbare scholieren. Mede vanwege COVID-19 ben ik daar aan het begin van 2021 mee gestopt. Opeens had ik zeeën van tijd, wat fijn was. Maar uiteraard bracht dit ook onzekerheid met zich mee. Want hoe nu verder? Ik ben zelf snel geneigd om te denken in termen van wat ik niet wil, niet kan, niet ga doen, wat niet mogelijk is, enzovoorts.
Voor mij lag daar een uitdaging, de uitdaging om dat om te draaien. Om van het negatieve iets positiefs te maken. Ik bedacht dat ik me met mijn schrijftalent graag wilde aansluiten bij projecten op het gebied van onderwijs en maatschappij, bij een niet al te grote organisatie, en dat ik wilde samenwerken met creatieve ondernemers. Maar eerst wilde ik vooral even helemaal niets. Niets, behalve rust.
Plottwist: toch geen sabbatical
Van die rust kwam in de praktijk weinig terecht, want al snel diende de eerste opdracht zich aan. Ik schreef mee aan het werkboek van Thema’s Maatschappijleer, een maatschappijleermethode voor het middelbare onderwijs. Een kleine opdracht die zich al gauw uitbreidde tot meer. En dus had ik tot aan de zomer van 2021 genoeg te doen. Tegelijkertijd reageerde ik ook op een vacature van de Arnhemse basisschool Het Mozaïek. Na de zomer kon ik ook daar aan de slag. En zo ging (en bleef) het balletje rollen. Ook nu nog.
Nog meer goede stappen: schrijfworkshops organiseren
In de zomer van 2021 gebeurde er nog meer. Ik nam contact op met Frauke van Studio Manna in Den Bosch. Frauke ken ik via het kunstbrievencollectief Zusterhood, waar ik al sinds 2018 aan mee doe. Ik wist dat zij werkte als (veganistisch) kok en opperde het idee om samen een culinaire schrijfworkshop te organiseren. Woorden proeven, zo noemden we het. De eerste editie, dat jaar in augustus, was een succes. Nu, in oktober 2022, zijn er vier edities geweest.
En omdat ik niet alleen zelf graag zelf een goed verhaal vertel, maar ook anderen wil inspireren om dat te doen, hoop ik de komende jaren nog meer workshops te kunnen geven. De eerstvolgende workshop is op donderdag 10 november.
Gewoon rustig doorlopen
Als alles blijft gaan zoals het gaat, kan ik in elk geval tot aan de zomer van 2023 gewoon rustig dit pad blijven volgen. Op dezelfde voet verder gaan. Voor mezelf is dat een geruststellende gedachte. Ik ben namelijk nogal eens geneigd om heel hard te gaan rennen :). Ook als dat niet nodig is. En soms ren ik daarbij mezelf voorbij.
Nu ik dit allemaal zo heb opgeschreven, schiet me een zin te binnen: “het pad ontstaat door erop te lopen”. (Volgens Google is dit een uitspraak van Lao Tse). Ik ben benieuwd waar ik volgend jaar ben uitgekomen. We gaan het zien. Tot dan!