Tot afgelopen vrijdag was ik in het bezit van een zeer geliefd zadelhoesje. Het staat buiten kijf dat dit natuurlijk niet zomaar een zadelhoesje was, nee, het was een heel bijzonder zadelhoesje, donkergrijs met witte sterren en een prachtig roze randje. Een tikkeltje gebleekt door de zon, maar ach, wat geeft dat?

Dit zadelhoesje was in mijn bezit gekomen doordat iemand het op een dag blijkbaar grappig vond om met een mes een snee in mijn zadel te maken. Mijn zadel en ik vonden dat echter niet zo grappig, en om de wonden te helen kocht ik dus het eerdergenoemde hoesje. Bij de HEMA. Trots dat ik was.

Maanden gingen voorbij. In het begin was ik voorzichtig, zuinig op mijn bijzondere bezit. Telkens als ik mijn fiets ergens stalde haalde ik het hoesje eraf en deed het in mijn tas. Naarmate de tijd vorderde werd ik wat lakser, vergat ik die goede gewoonte af en toe, tot de dag aanbrak waarop mijn vertrouwen in de medemens weer zodanig aangesterkt was dat ik het aandurfde. Ik liet mijn zadelhoesje gewoon om het zadel, waar ik mijn fiets ook neerzette. Zo stond mijn fiets daar te stralen, schitterend en trots, het grijs met witte sterren en een roze randje dat overal te herkennen was.

Tot afgelopen vrijdag dus. Ik zag mijn fiets niet staan. Niet omdat hij er niet stond, maar omdat het meest herkenbare element verdwenen was. Ik sta nog steeds perplex. Wie steelt er nou een grijs zadelhoesje met witte sterren en een roze rand, vaal van kleur, gebleekt door de zon? Wie doet dat?

Met die vraag ging ik het weekend in. Misschien was het een klein meisje dat graag een prinsessenfiets wilde. Misschien was het een impulsieve voorbijganger met een dwangneurose, van wie alle zadels zwart moeten zijn. Misschien was het die fietsendief die vorig jaar mijn fiets stal, nu met nieuwe fiets die hij nog iets eigens moest geven. Wie het ook was, mijn vertrouwen in de mensheid heeft weer een deuk opgelopen. Voorlopig staat mijn fiets binnen. Zonder zadelhoesje.