Zusterhood: een ode aan de briefkunst

Ik ben heel ongeduldig en wil het liefst dat wat ik wil nu, nu, nu. Dat ik na februari tot december moest wachten om “mijn” brief voor Zusterhood weer terug te krijgen was dan ook iets waar ik al in maart naartoe leefde. Begin december was het dan eindelijk zo ver. De postbode stond voor de deur met een grote kartonnen doos. Ik heb alles al zes keer bekeken, gelezen, eraan geroken, eraan gevoeld, etc. En een paar traantjes gelaten, want het is zo mooi als je iets de wereld in stuurt en het komt aangevuld, uitgebreid, groots grootser grootst weer terug.

Zusterhood is een snailmailcollectief voor vrouwelijke kunstenaars, schrijvers, illustrators, filosofen, fotografen, theatermakers, grafisch vormgevers, designers en andere kunstzinnige makers met liefde voor papier en briefkunst. Ik doe mee sinds het voorjaar van 2018. Dit jaar had het een andere opzet: in plaats van dat we allemaal aan eenzelfde thema werkten, bedacht ieder haar eigen thema en werden de brieven in verschillende cirkels rondgestuurd.

Geïnspireerd door de lotusbloem

Welke alledaagsheden geven jullie leven glans en zijn het daarom waard om keer op keer op keer te worden afgestoft? vroeg ik in mijn brief aan al mijn zusters. Ik schreef over de lotusbloem, die zich dagelijks opnieuw opent: schoon, fris, als nieuw. Wat wilde ik me graag als die bloem zijn. Kon ik maar elke ochtend wakker worden en me lichter voelen, al het vuil van de vorige dag van me afgegleden, klaar voor een nieuw begin. De realiteit was stoffiger en daarom borduurde ik een lotus op een vaatdoekje. Ik poetste datgene op wat mij op een dag houvast geeft, als alles in eerste instantie goed lijkt te zijn, er geen vuiltje aan de lucht lijkt, maar het gaandeweg steeds grijzer en doffer wordt in mijn hoofd en mijn leven.

De bijdragen van elk van mijn zusters uit mijn cirkel zie ik als nieuwe perspectieven. Het zijn andere manieren om naar het leven te kijken, een soort handleidingen. Wat is er allemaal mooi, fijn en goed? Waar kan ik naar kijken als er weer mistwolken in mijn hoofd ontstaan? Wat kan ik doen om me beter te voelen? Hoe zorg ik goed voor mezelf? Meer foto’s van en informatie over mijn brief en de bijdragen van mijn zusters Kim, Irene, Sanne, Rosanne, Marieke en Frauke kun je hier bekijken.

Mijn bijdragen aan de andere brieven

Niet alleen leverden anderen een bijdrage aan mijn brief. Ook ik werkte dit jaar aan maar liefst zes verschillende brieven.

Voor Frauke maakte ik een kort verhaal getiteld Wolkenwit verlangen. Daar maakte ik een miniboekje van.

Voor Marieke liet ik me inspireren door de Japanse theeceremonie. Ik maakte een beeldverhaal en schreef over het meisje Suzumi Taki (Spreeuw Waterval, een vreemde naam voor een vreemd meisje…).

Voor Rosanne maakte ik een heel klein doosje met daarin miniscule foto’s van mijn dagelijkse cappuccino’s en elfjes – gedichten van elf woorden – over mooie kleine momenten die ik meemaakte.

Sanne stelde ons de vraag: wanneer is iets af? Voor haar brief maakte ik een ontwerp voor de website van het Ministerie van Onafgemaakte Zaken, een ministerie dat zich bezighoudt met alles in het leven dat maar niet af raakt.

De brief van Irene inspireerde mij dit jaar het meest, omdat ik er al mijn frustratie en zorgen in kwijt kon. Het is uiteindelijk een essay van ongeveer tien kantjes geworden over hoe moeilijk het is om constructieve gedachten te hebben in een kapitalistische maatschappij, waarin alles lijkt te draaien om vooruitgang.

De laatste brief was van Kim. Voor haar vulde ik een persoonlijk profiel in, over wie ik ben en waar ik mijn inspiratie vandaan haal.

Het was een mooi postjaar, op naar Zusterhood 2021!