Creatief uitgedroogd

Het afgelopen jaar voelde ik me op creatief schrijfvlak nogal uitgedroogd. Ik heb prachtige verhalen geschreven, over alle onderdelen van het menselijk lichaam, over sponsdieren en zeesterren en kwallen, over het koraalrif, het tropisch regenwoud, en over Bengaalse tijgers, savanneolifanten en honingbijen. Maar: dat was allemaal werkgerelateerd. 

Dus ging ik er op Tweede Kerstdag eens goed voor zitten. Ik schoof alles wat op tafel lag opzij: mijn tas, een lege theemok, een eierdop, een lichtroze kom met daarin een gebruikt theezakje, een pakje met Writing Maps, twee etuis gevuld met stiften en potloden, een stapel A4-tjes, een informatieboekje over Gouda, een notitieboek met een kaft met gouden glitters, en een in glanzende blauwe folie ingepakte steen.

Altijd en overal kunnen schrijven

Terwijl ik uit het raam keek, naar de houten schutting met het hoge gras ervoor, dat zachtjes heen en weer bewoog door de wind, dacht ik aan iets wat Natalie Goldberg schrijft in Schrijven vanuit je hart: dat geen enkele stemming, geen enkel schrijfblok, geen enkele pen of enkel bureau volmaakt is. Dat je als schrijver jezelf moet leren om altijd en overal te kunnen schrijven. Altijd kunnen schrijven, dat wil ik wel. Maar waarover?

Ik pakte de Writing Maps erbij. Deze “plattegronden” met daarop creatieve schrijfopdrachten en verhaalideeën had ik van Sinterklaas cadeau gekregen. Een van de Writing Maps had als titel Writing Things: a writing map of the things we carry. Er stonden verschillende opdrachten op om te schrijven over de voorwerpen waarmee we ons omringen. Schrijven over wat er in je tas zit, bijvoorbeeld. Of schrijven over een sieraad dat je bijna nooit draagt. Of over alles wat in flessen zit, of wat je hebt verzameld. Want: schrijven over voorwerpen is schrijven over mensen, herinneringen en emoties.

Soms is inspiratie best dichtbij

Zo begon ik met schrijven wat er voor me op tafel lag. Ik schreef over de theemok, het theezakje en de eierdop: restanten van mijn ontbijt die ochtend. Het theezakje was gevuld met keemun congou, een Chinese zwarte thee, ook een Sinterklaascadeau, gekregen van mijn moeder. De folder over Gouda en het notitieboek lagen op tafel omdat ik samen met mijn geliefde P. op vakantie was, in een klein huisje vlakbij de Reeuwijkse Plassen. Daar waren we om aan de kerstdrukte te ontsnappen, iets wat we elk jaar doen. De etuis met stiften en potloden en de A4’tjes had ik meegenomen, omdat ik meer wilde tekenen en omdat ik alvast mijn plannen voor 2023 wilde uitwerken. 

De tas, met daarin mijn portemonnee, telefoon en brillenkoker had ik op tafel gelegd na de wandeling van die ochtend, tien kilometer, waarbij we de watervogels niet konden zien omdat we geen verrekijker mee hadden, maar waarbij we wel Rackaschapen zagen, een Hongaarse oersoort, zoals een bordje vermeldde. Wat we ook zagen waren bladerknoppen die aan de takken van alle bomen en struiken verschenen.

De in blauw folie verpakte steen was met een touwtje verbonden aan een ballon, die ter hoogte van het plafond zweefde. Op de ballon stond Happy Birthday. P. had die ballon een paar dagen eerder van zijn zus gekregen, samen met twee kleine taartjes, voor zijn verjaardag. Zij had ons die dag opgehaald bij het station in Gouda en ons voor de deur van het vakantiehuisje afgezet.

Zo had ik opeens genoeg te vertellen, genoeg om over te schrijven. Soms is inspiratie dichterbij dan je denkt en ligt het gewoon voor je op tafel.