Niet zo lang geleden kocht ik een tweedehands ladekast. Die kast ben ik gaan opknappen. In eerste instantie had ik daar niet alle benodigde materialen voor, maar ik ben gewoon begonnen. Af en toe moest ik mijn werkwijze aanpassen. Ik heb de verflaag van de kast afgeschuurd, zodat het hout weer zichtbaar is. Daar ging behoorlijk veel tijd in zitten, maar het heeft er wel voor gezorgd dat de kast terug is in zijn mooie, oorspronkelijke staat.
De kast heb ik een plek gegeven in een kamer in mijn huis die voorheen leegstond. Deze kamer heb ik ingericht met allemaal tweedehands meubels. Een bed, een kast, een jaren ’60 bankstel met stoelen… eigenlijk heb ik alles erin samengebracht. Een kamer kan verschillende functies hebben, het kan een woonkamer zijn, een slaapkamer, een studeerkamer, een eetkamer, maar ik heb alles bijeengebracht. Het past bij elkaar, vormt een geheel, ook al is het niet perfect.
Nu alle meubels in die kamer staan, ben ik begonnen met de verdere inrichting. Een jaar of zes geleden ben ik gestart met het verzamelen van vintage objecten. Glazen, vazen, spiegels, karaffen, manden. Het mooie vind ik dat al die objecten een verhaal met zich meedragen. Zo heb ik twee platen, die ik in Amersfoort heb gekocht in de tijd dat ik nog in Nederland studeerde: eentje van Louis Armstrong en Ella Fitzgerald en eentje van Miles Davis. Die twee platen staan voor mijn liefde voor jazzmuziek.
Ook de viool die vroeger van mijn opa was, heeft een mooie plek in de kamer gekregen. Mijn opa ging vroeger het liefst naar de kerk van de Roma, in plaats van de kerk waar de rest van mijn familie naartoe ging. Daar was hij namelijk altijd welkom en hij mocht er altijd vioolspelen. De Roma zijn heel vrij, dat zag mijn opa al.
Zelf werk in nu al zeven jaar in Şiria, een dorp in Roemenië met een grote Romagemeenschap. De ngo waar ik voor werk zet zich in voor onderwijs, werkgelegenheid en empowerment binnen deze gemeenschap. Die hulp is hard nodig.
De aard van mijn werk zorgt ervoor dat ik leef tussen mensen met dezelfde missie. Daardoor is de balans tussen werk en privé soms lastig te vinden. Er is weinig tijd voor een leven buiten het werk om, behalve in de weekenden dat ik om mijn ouders of vrienden te zien terug ga naar Timişoara, de stad waar ik ben opgegroeid. Soms heb ik daardoor het gevoel dat er in het leven van de mensen om mij heen van alles gebeurt, maar dat mijn leven een beetje stilstaat. Wat ik in mijn leven wil, ervaar ik als een zoektocht. Keuzes maken vind ik moeilijk. Dat heeft ook te maken met een vraag naar mijn identiteit: wie ben ik eigenlijk, meer dan Dea, een vrouw van in de dertig die administratief werk doet?
Ik sta altijd klaar voor andere mensen. Een ander kunnen helpen, dat maakt mij gelukkig. Hulp kunnen bieden was ook de reden dat ik zeven jaar geleden besloot om na mijn studie in Nederland terug te gaan naar Roemenië: ik zag dat er hulp nodig was en wilde helpen. Van andere mensen krijg ik vaak te horen dat ze zich op hun gemak voelen bij mij. Dat ze zich bij mij open en kwetsbaar durven opstellen. Ik geef andere mensen tijd en aandacht en luister en probeer te zien wie zij zijn.
Dat ik dat zo belangrijk vind, komt niet uit het niets vallen. De eerste jaren van mijn leven woonde ik met mijn gezin in Nederland. Dat herinner ik me als een fijne tijd. Ik was een vrolijk kind. Toen ik vijf was, verhuisden we terug naar Roemenië. Deze overgang had veel invloed op mijn ontwikkeling. Ik liep met alles achter, en het Roemeense onderwijssysteem was er niet op gericht op een kind dat dat nodig had extra aandacht te geven. Ik haatte school. Uiteindelijk kreeg ik gelukkig een lerares die mij wel de aandacht kon geven die ik nodig had. Door haar groeide mijn zelfvertrouwen weer.
Die aandacht, die manier van met andere mensen omgaan, dat wil ik ook. Ik wil andere mensen ook het gevoel geven dat zij iets kunnen. Zodat ze zich weer van waarde voelen en een mooie versie van zichzelf kunnen zijn. Soms loop ik daarbij mijzelf voorbij, denk ik. Dan richt ik me te veel op wat de ander nodig heeft, maar vergeet ik wat ik zelf nodig heb. Met de kwetsbaarheid van anderen kan ik goed omgaan, maar mijn eigen kwetsbaarheid verberg ik liever.
De afgelopen twee maanden was het op mijn werk een rustige periode. Daardoor heb ik meer tijd en ruimte gekregen om na te denken over mezelf en mijn leven. Dat is niet altijd makkelijk. Maar ik weet dat ik ook mezelf de tijd en aandacht mag geven die ik geef aan mijn omgeving. In de afgelopen twee maanden heb ik dan ook meer ruimte gecreëerd voor mijn creativiteit. Dat is een eerste stap. Ik ben pianolessen gaan volgen en begonnen met het inrichten van die leegstaande kamer. Als dat helemaal klaar is, wil ik mooie foto’s maken van alles wat ik de afgelopen jaren verzameld heb. Om te laten zien hoe mooi dingen kunnen worden als je er tijd en aandacht in steekt en op de juiste manier kijkt.